Oké, waar moet ik beginnen… In juli 2018 trapte ik het eerste Early Intervention Parent Training Program af. Op voorhand had ik zo weinig mogelijk mensen ingelicht over mijn plannen. Daar had ik meerdere redenen voor. Wat nou als mensen proberen er een slaatje uit te slaan door me op te lichten met allemaal vergunningen? Of stel je eens voor dat ik ontmoedigd zou raken door negatief commentaar… Nee, ik was niet van plan me tegen te laten houden. Ik hield het stil.

In januari 2018 pakte ik mijn koffers en vertrok ik naar Marokko. Op zoek naar verdere vormgeving voor mijn plannen. In Larache vond ik een dame met een crèche die haar ruimte in de zomer met plezier beschikbaar wilde stellen voor mijn project. Verder zette ik mijn voelsprieten uit voor gezinnen met autistische kinderen. Mijn abstracte plannen werden steeds concreter.

Terug in Spanje startte ik mijn zoektocht naar vrijwilligers. Normaal zou ik er met 300 km/u ingaan, maar dit keer besloot ik alles stapje voor stapje te doen. Was de eerste stap voltooid? Oké, op naar de volgende. Hoe dichterbij we bij de zomer kwamen, hoe banger ik werd. Ik vroeg me regelmatig af waar ik mee bezig was en of dit allemaal nou wel écht een goed idee was. “Je kan dit Hanan, blijf doorgaan, kom op!” bleef ik mezelf moed inspreken.

Toen werd het ineens echt. Oeps. Ik had duizend euro gecrowdfund en een handvol vrijwilligers en gezinnen (ik herhaal nog even: duizend euro op een vierweeks project met acht gezinnen en tien vrijwilligers). Hoewel ik er nog niet in geslaagd was een plek te vinden om de vrijwilligers te huisvesten, werd mijn grootste zorg bij aanvang van het project vanzelf opgelost. De vrijwilligers konden op de tweede verdieping van de school overnachten.

Ondanks het magere budget, is het gelukt om financieel rond te komen. De vrijwilligers werkten keihard, zelfs na werktijd waren ze nog met van alles en nog wat bezig. Zo ook de ouders: ze kwamen stipt op tijd en waren ontzettend gemotiveerd. Het eerste Early Intervention Parent Training Program ging van een leien dakje.

Ja, alles functioneerde prima. Het eerste pilot project was een groot succes. Ik was echter kapot bij afloop van het project. Achteraf gezien niet zo vreemd: ik zorgde voor mijn kind met autisme, deed administratie, kookte iedere avond voor 20 man, runde het Early Intervention Parent Training Program en dit alles terwijl ik hoogzwanger was. Ik was aan het einde van mijn latijn en het heeft me een jaar geduurd om weer op adem te komen.

De tweede pilot wilde ik anders aanpakken. Meer gezinnen en meerdere methoden, maar wel in combinatie met betere voorbereidingen. Ik hield me voor dat het een goed idee was om wat energie te bewaren voor de rest van het jaar. Ik had alles goed voorbereid.

Autism’s Dunya had een centrum waar het project plaats kon vinden, 34 vrijwilligers inclusief een villa waar iedereen een eigen plekje zou hebben, 2 kinderoppassen voor Ayoub, voedsel en restaurantrekeningen waren gedoneerd, er was genoeg speelgoed en geld ingezameld. Er kon niets meer misgaan zou je denken, toch?!

Nou… WEL DUS! Het tweede pilotprogramma werd binnen no-time de challenge van mijn leven. In de rubriek Roeien met de riemen die je hebt lees je hoe ik de afgelopen weken mijn hoofd boven water hield met de zorg voor mijn kind met autisme en baby van zeven maanden zonder kinderoppas, de verantwoordelijkheid over 34 vrijwilligers en veertien gezinnen en het Early Intervention Parent Training Program dat gerund moest worden. Terwijl in de tussentijd alles, maar dan ook letterlijk écht A-L-L-E-S misging.

Alhamdullilah – WE SURVIVED!!!!